İTRAİL…!

Çağımızda iletişim o kadar çok gelişti ki dünya küçük bir köye dönüştü adeta. Her an istediğimiz bilgiye ulaşabiliyor, istediğimiz içeriği milyonların önüne serebiliyoruz. Sosyal medya, yazılı ve görsel basın şurada dursun, elinde android telefonu ve interneti olan herhangi birisi, bulunduğu mekanda çektiği bir video veya resim ile dünyanın her yerine rahatlıkla ulaşabilmektedir. Enformasyonun bu kadar kolay, çabuk ve sınırsız oluşu, dünyanın her yerinde meydana gelen olumlu-olumsuz bütün olayları gözümüzün önüne serebiliyor. 

İtrail’in (israil) Filistin halkına yaptığı soykırım örneğinde olduğu üzere her şey kamuoyunun gözü önünde cereyan ediyor. Şehirler, hastaneler, evler bombalanıyor. Bebek, çocuk, kadın, yaşlı ve gençler vahşice katlediliyor. Bombalardan kurtulanlar açlık ve kıtlıktan ölüyor ve bütün bu olanları biz film misali seyrediyoruz. Bütün dünyayla birlikte, islam dinine mensup milyonlar da seyir terasındaki rahat koltuğunda seyre katılmış, itrailin kaç çocuk öldürdüğünün istatistiğini tutmaya devam ediyor. Avrupa, Asya seyrede dursun, Amerika katil dostlarına, suç ortaklarına destek vermekten hiç geri kalmıyor.

Kuran’da Hz. Musa’nın Hızır’ı aramak için yola çıktığı bir kıssa vardır. Bu kıssa KEHF suresinde geçer ve kehf suresinin 60. ayetinin Diyanet İşleri Başkanlığı mealine göre: (“Ve iz kâle mûsâ li fetâhu lâ ebrehu hattâ ebluga mecmeal bahreyni ev emdıye hukubâ(hukuben).”)  “Ve Musa, genç arkadaşına: “İki denizin birleştiği yere ulaşıncaya kadar (yoluma) devam edeceğim veya senelerce (uzun süre) gideceğim.” dediği nakledilmektedir.

Bu ayetin devamı olan 61. ayette mealen: (“Fe lemmâ belega mecmea beynihimâ nesiyâ hûtehumâ fettehaze sebîlehu fîl bahri serebâ(sereben).”) “Böylece ikisinin (iki denizin) birleştiği yere ulaştıkları zaman ikisi de balığı unuttu. O zaman (balık), denizin içine doğru kendi yolunu tuttu.” buyrulmuştur.

Hızır ve Hz. Musa’nın iki denizin birleştiği yerde unuttuğu balık neydi, iki denizin birleştiği yer neresi, iki deniz neyi temsil ediyordu acaba? Velhasıl bu ayeti günümüz şartlarında ve bugünün dünyasında nasıl yorumlanmalıdır?

Uzatmadan hemen kendi düşüncemi ifade edeyim. Hızır ve Hz. Musa’ nın unuttuğu balık, bilgidir diye düşünüyorum. Hangi bilgi diye aklınıza bir soru gelebilir. Hemen söyleyeyim; öğrendiğiniz bilginin, sizde var olan bilginin hayata geçmemesi, hakikate dönüşmemesi neticesinde canlılığını yitirmiş, ölü hale gelmiş olan bilgidir. Bu bilgi ne kadar çok olursa olsun fiiliyata dönüşmemesi nedeniyle hiç bir etkisi ve hükmü olmayacaktır.

İki denizin buluştuğu yer; insan doğasıyla sonsuz olan ilahi tecelliyatın buluştuğu yer olarak düşünülebilir. Öyle ki günlük hayatımız, yaşam alışkanlıklarımız ve bu alışkanlıklara sebep bilinçsizliğimiz, gaflet ve uyku halimiz kendi denizimizdir. Varlığın her boyutunda ve aldığımız nefeste dahi bizden gizlenen ilahi deniz ise kendini bilen, hakikate ulaşan insanın batıni yolculuğunun sırrıdır.

Ne demek istiyorum?

Bugün insanlık alemi konforlu yaşamından vazgeçmeyerek kendi denizinde boğulmakta, ilahi denize arkasını dönerek maddeyi manaya tercih etmektedir. Dolayısıyla gerçeği unutup, ölü bilgiyi hayatında tutarak balığın denizin derinliklerinde kaybolmasını izlemektedir.

Kapitalizmin pençesine düşmüş devletlerin, aç gözlü ve bir türlü doymak bilmeyen kan emici sermaye isimli vampirlerin ve bunlara çanak tutan sessiz yığınların temsilcisi olmuştur İTRAİL!

Aslında bugün Gazze’de  yaşanan trajedi,  bir ulusun sadece soykırıma uğraması değildir. Hz. Musa’ nın Hızır’la yaptığı yolculukta aradığı insan olabilmek, hakikate erişebilmek bilgisinin hayata geçmemesi, fiiliyatta hakkın egemen olmaması ile kendi denizinden çıkarak Allah’a ulaşması, manayı giyinmek için maddeyi soyunması gerekenlerin HAK’kı inkar etmesi, görmemesi ve ihanet etmesidir. Bunlar kitap ehli değildir! Bunlar tek cihana tapmış, maddeyi kutsallaştırmış ve Allah ile aldatmışlardır.

Görülüyor ki teknolojik gelişmeler sadece ölü bilginin yayılmasını kolaylaştırmakta ve iki denizi birbirinden uzaklaştırmaktadır. Musa ve Hızır misali yolculuğumuzdan vazgeçmeyeceğiz tabi ki! Ancak her çağda ve durumda insan, tabiatının gereği olarak bazı alışkanlıklarını terketmiyor, etmek de istemiyor. İnsan kaynaklı afetlerin en acımasızı ve zarar vereni olan savaştan hiç vazgeçmiyor. Kendi hemcinsine karşı en acımasız şekilde yeryüzündeki egemenliğini sürdüren bu canlı modeli, belli ki doğal sürece aykırı bir tutumla sonunu getirme yolunda süratle koşmaya devam edecektir.

O halde güçlü bir iyi niyet ifadesi olarak KAHROLSUN İTRAİL! diyor, ilahi denizde kendi bilgimizi yitirmemek, varlık amacımızı bulabilmek dileğiyle afetsiz günler diliyorum…

*

HÜSEYİN KANZA